ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดของรัตติกาล เสียงหรีดเรไรร้องระรมดังไปทั่วราวป่าดิบทึบบนยอดเขาสูงเสียดฟ้าท่ามกลางความใหญ่โตของต้นไม้ในป่าสนสามใบและไม้เมืองหนาวอื่น ๆ ที่ปกคลุมโดยรอบทำให้บริเวณนั้นมีแต่ความมืดครึ้มและวังเวงชวนขนหัวลุก เสียงขยับปีกของอะไรบางอย่างที่บินวนเวียนอยู่เหนือเหล่ายอดไม้สูงตระหง่านดังขึ้นทำให้เหล่าแมลงยามราตรีพร้อมใจกันเงียบเสียงลงในบัดดล ยิ่งทำให้เสียงกระพือปีกของเจ้าสิ่งนั้นกลับดังชัดเจนขึ้นในความมืดมนอนาธกาลนี้ พลันเมื่อแสงจันทราที่ถูกเฆมลักซ่อนไว้ค่อย ๆ เผยแสงกระจ่างออกมาหากแต่รังสีหานวลตาดังเช่นดวงจันทรายามปกติไม่ มันกลับแดงกล่ำราวกับโลหิตและมีขนาดใหญ่โตจนน่าขนลุก “พระจันทร์สีเลือด ดวงจันทร์แห่งอาถรรพ์”  เสียงขยับปีกดังพรึ่บ พรั่บ อยู่เหนือยอดไม้นั้นกำลังตกอยู่ท่ามกลางการเฝ้าจับตาดูของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง นกฮูกสีเทาขนาดมหึมาตัวโตกว่านกฮูกตามปกติกำลังเกาะอยู่บนคาคบไม้แม้ท่าทางมองผ่าน ๆ อาจจะเหมือนนกฮูกปกติ หากแต่ดวงตากลมโตของมันทั้งคู่กลับกำลังเพ่งมองไปยังสิ่งที่ก่อให้เกิดเสียงอย่างไม่วางตา เงาดำที่มองเห็นปีกที่สยายกว้างกว่า 3 เมตรทำให้คาดเดาได้ว่าเป็นสัตว์ปีกที่มีขนาดใหญ่มากผิดปกติและกลิ่นสาบสางฉุนรุนแรงที่ลอยมาตามสายลมที่พัดแผ่วเบายิ่งที่ให้รู้สึกถึงอันตรายและความไม่ปกติในตัวตนของมัน ร่างนั้นบินวนเวียนไปมาอีกพักใหญ่ก่อนจะหันทิศทางบินไปยังเทือกเขาทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว พักใหญ่ต่อมาเจ้านกฮูกยักษ์ก็โผร่างออกจากขอนไม้กางปีกสยายออกบินไปทางทิศใต้ด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์

กรุงเทพมหานคร  02:38

                บนระเบียงคอนโดหรู 28 ชั้นริมแม่น้ำเจ้าพระยา ท่ามกลางความมืดมิดของยามราตรีที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องดวงจันทร์สีแดงฉานน่าประหลาดที่ส่องแสงหาทำให้พื้นโลกสว่างสดใสไม่หากแต่กลับให้ความรู้สึกหม่นมัวแต่กับไม่มีมนุษย์คนใดได้สังเกตเห็นปรากฏการณ์ พระจันทร์สีเลือด ครานี้เลย แสงจันทร์หม่นกระทบลงมายังพื้นระเบียงกว้างของเพนต์เฮ้าส์ชั้นบนสุดกระทบกับร่างของสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่เดินกลับไปกลับมาอยู่ที่พื้นระเบียง ขนสีดำมันขลับสะท้านแสงจันทร์ ขณะที่ร่างใหญ่โตขนาดน้อง ๆ ม้า เดินหงุดหงิดไปมา พลันมีเสียงทักทายจากประตูระเบียง

“เวฟ นายจะเดินกลับไปกลับมาทำไมวะ ฉันเวียนหัวว่ะ” เสียงห้าวดังขึ้น และ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลดำ นัยน์ตาสีดำ ก็เดินออกมาทักร่างสุนัขสีดำที่วนเวียนอยู่ที่พื้นระเบียงด้วยอาการกระวนกระวาย

“ฉันเป็นห่วง เคน  นี่หว่า มันหายไป 3-4 ชั่วโมงแล้วนะ” เสียงทุ้มนุ่มดังจากร่างสุนัขที่หยุดเดินเพื่อโต้ตอบกับคนถาม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสบกับดวงตาสีดำของชายหนุ่ม

“หึ” เสียงดังแผ่วเบาที่ระเบียงทำให้สองร่างที่กำลังพูดคุยกันหันกลับไปมองตามเสียงทันที ร่างสุนัขแยกเขี้ยวคำรามหากแต่พอสายตาพบว่าผู้รบกวนการสนทนาเป็นใครก็เปลี่ยนท่าทีไปทันที นกฮูกยักษ์เกาะที่ขอบระเบียง ก่อนละอองสีทองจะปรากฏรอบ ๆ ร่างและทันทีที่ละอองจางไปร่างของชายหนุ่มผมสีทอง นัยน์ตาขวาสีฟ้า นัยน์ตาซ้ายสีทองก็ปรากฏขึ้น

“ไม่หลับไม่นอน ว่างกันมากทั้งหมาทั้งแมวเลยใช่ไหม” น้ำเสียงเย็นชา ดังลอดริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อออกมา

“ไม่ได้ว่างสักหน่อย แต่สารรูปแบบนี้ทำอะไรก็ไม่ได้นี่หว่า” เสียงหมาบ่นอุบอิบก่อนที่มือเรียวยาวสีซีดของหนุ่มผมทองจะเขกลงกลางหัวอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้

“โอ๊ยเจ็บนะ เห็นเป็นหมาคิดจะรังแกอย่างไงก็ได้เหรอ” ว่าพลางยกขาหน้าขึ้นคลำหัวตัวเอง

“รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ก็ไสหัวไปนอนซะ พรุ่งนี้มีงานให้ทำอีกเยอะ” ว่าพลางเดินไปนั่งตรงโซฟารับแขกที่ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลดำเดินไปนั่งรอก่อนหน้าแล้ว

“เคน ได้อะไรมาบ้าง” เสียงห้าวถามขึ้นอย่างเป็นการเป็นงานขณะที่หมากระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาเดี่ยวฝั่งตรงข้าม

“ไม่มาก แต่มันประหลาดมากกว่า ทั้งขนาดและรูปพรรณสัณฐานมันไม่ใช่ของโลกนี้แน่ ๆ  เฮ้ย บอกแล้วไงเวลาเป็นหมาไม่ให้นั่งบนโซฟา มันเหม็น” ว่าพลางสะบัดมือเบา ๆ ร่างสุนัขบนโซฟาเดี๋ยวก็ราวกับมีมือล่องหนผลักให้ลงหล่นลงมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย ไอ้คนใจร้ายรังแกสัตว์” โวยวายโต้ตอบหากแต่ก็ยอมนอนหมอบบนพื้นพรมโดยดี

“หยุดทะเลาะกันได้ไหม ขอเป็นการเป็นงานหน่อย” เสียงห้าวกลับดังกังวานขึ้นอย่างน่าเกรงขาม

“ขอโทษ “ เสียงหมาและคนที่เป็นต้นเหตุดังอุบอิบพร้อมกัน

“เอาล่ะ จากที่นายเล่าให้ฟังคร่าว ๆ มันบินไปทางภูเขาทางทิศตะวันตก น่าจะเป็นทางชายแดนใกล้ฝั่งพม่า เพราะแถวนั้นยังมีพวกที่มีวิชาดี ๆ มากอยู่พอสมควร เวฟ พรุ่งนี้นายเดินทางไปเมืองกาญฯ นะไปบ้านอาชู แกคงพอจะรู้อะไรบ้างถ้าแถวนั้นมีอะไรผิดสังเกต ส่วน เคน นายลองไปดูตรงที่ ๆ นายเจอมันอีกที เราอาจจะได้อะไรเพิ่มเติมจากที่ได้มาบ้างแล้ว เข้าใจมั้ย อย่าตีกันนะทั้งคนทั้งหมา แยกกันไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้จะได้ไปทำงานกัน” พูดจบร่างสูงก็ลุกเดินไปยังห้องครัว ก่อนจะเดินออกมามองภาพคนกับหมาที่เคยทะเลาะกันด้วยรอยยิ้มกับภาพที่เห็น เพราะหนึ่งคนกำลังเกาหัวและคอให้หนึ่งหมาที่นอนยืดแข้งยืดขาประหนึ่งยึดพื้นพรมดังเตียงนอน

“เวฟ มีนมอยู่ในชามตรงประตู เคนของนาย ฉันวางไว้ให้ที่เดิมนะ” พูดจบก็เดินกลับเข้าประตูห้องนอนไปทิ้ง หนึ่งคน หนึ่งหมามองตามด้วยรอยยิ้มในความห่วงใยและเอาใจใส่ดูแลของเพื่อน